WPIS GOŚCINNY #3: Apel do kobiet... intymnie

fot. Anna Lewanda

11. tydzień ciąży. Zaledwie tydzień wcześniej powiedziałam rodzicom, poznali mojego chłopaka i ojca ich przyszłego wnuka bądź wnuczki. Wszystko doskonale, brzuszek bardzo powoli nabierał kształtów, całe ciało zmieniało się i chyba wszyscy, którzy wiedzieli, cieszyli się na myśl o naszym dziecku.

Mężowaty nagrywa film w Mrągowie, ja z 10 – letnią siostrzenicą spędzam czas w Warszawie. Środa, godzina 3. nad ranem: budzi mnie ból. Głaszczę brzuch, myśląc o główce wymarzonego synka i powtarzam, jak bardzo kocham. 

Mantra strachu i ufności. Za kilka godzin wizyta u prowadzącego. 

Kilka smsów o złym stanie do Mężowatego, niestety bez odpowiedzi aż do 7. Zasypiam. Przed ósmą czuję, że jednak coś się dzieje: niesamowity ból w dole brzucha ledwie pozwala mi wstać. Wlokę się bez sił do toalety, gdzie następnie krwawię jak nigdy wcześniej. Przed oczami mroczki, w głowie szum. Wstaję, trzymając się ściany, do której chłodu przytulam się chwilę później, kiedy nie mam siły znów otworzyć drzwi, by wyjść. Żadnych pomysłów, co dalej: w moim łóżku śpi małe dziecko, którego nie mogę przestraszyć. 

W telefonie wystukuję 112. Szybko - z głową między kolanami - podaję imię, nazwisko i adres, bojąc się, że stracę przytomność zanim uda się przekazać więcej.

- No, ale co..? - słyszę znudzony głos dyspozytorki – Krwawi pani?

- Tak – powtarzam, przerażona – Bardzo. 11. tydzień ciąży, poprzednia poroniona.

-   Ale... jest pani sama w domu?

Tego już za wiele, denerwuję się, nagle nabierając sił.

-  Jeśli to ma pomóc, mam w domu 10 – letnie dziecko!

-  Nooo... dobrze; łączę z pogotowiem.

Chwila radośnie irytującej melodyjki, podczas której myślę o sensie istnienia numeru, który wybrałam. Raz jeszcze powtarzam: imię, nazwisko, adres. 11. tydzień, mocne krwawienie, chyba zemdleję. Przyjmują i jadą. Następne 17 minut i dzwonek do drzwi. Buziak dla małej i wychodzę, nie informując jej, że zabiera mnie pogotowie.

Przed blokiem tłum gapiów, w karetce drzwi otwarte, podaję dowód. Nie ruszamy, dopóki nie spiszą danych. Po starcie powoli mierzą mi ciśnienie. Mówię, w którym szpitalu się leczę i podkreślam, że z pewnością jest tam dzisiaj lekarz prowadzący moją ciążę. Procedury nakazują jechać do najbliższego szpitala, choć wszyscy podejrzewają, że i tak nas tam dziś nie przyjmą z powodu przepełnienia.

Godzina 8.30, na Bielanach korki. Stoimy. Dzwonię do Mężowatego: proszę, by przyjechał najszybciej jak to możliwe. Pod pierwszym szpitalem wysiadamy i sprawdzają się przewidywania. Wracamy, powtarzam informację o szpitalu, w którym jest mój lekarz – bezskutecznie. Jeden z ratowników wyjmuje telefon i dzwoni do szpitala I. Przy okazji ucina sobie pogawędkę o urlopie Marka. Czuję, że krwawienie się wzmaga, brzuch boli coraz bardziej. Kobieta, która ze mną jedzie z tyłu, pisze smsy lub gra na komórce; nie patrzy w moją stronę. Dociera do mnie prawda. Płaczę.

Na miejscu szybko zajmują się mną położne i lekarz. Nie mam wyników krwi: miałam odebrać przed wizytą, tłumaczę. Krzyczą, że powinnam pojechać do lekarza prowadzącego; nie mam siły powtarzać, że o to prosiłam. Krew jest wszędzie. W USG nie znajdują już mojego malca – kierują na zabieg. Przed wyjściem wypiłam pół szlanki wody – najwcześniej zrobią go więc ok. 13.00. Dostaję poniżającą koszulę z odsłoniętym biustem i z krwią ściekającą po nogach zostaję odwieziona na salę. Dzielę ją z kobietą również czekającą na zabieg.

Zbliża się 10.00. Podłączają kroplówkę i pobierają krew do badań na cito. 30 minut później położna zabiera mnie na kolejne USG, które tym razem robi kobieta. Nie przedstawia się, mówi jedynie: „Proszę zacisnąć pięści i włożyć pod pośladki”. Krew spływa z kozetki na podłogę. Mam ją na rękach i nogach. Pani doktor kończy badanie, odwraca się ode mnie i siada przy biurku.

- Pani pracująca czy studiująca? - pyta, nie patrząc nawet w moją stronę.

- Pracuję – odpowiadam, nie bardzo wiedząc, co mam dalej zrobić.

- W takim razie zwolnienie do piątku wypiszę.

Na tym koniec, wychodzi. Położna, z którą przyszłam, również zniknęła. Nie dostaję nawet ręcznika do wytarcia brzucha z żelu. Krew mam na dłoniach, nogach i pod nogami, w dole pleców koszula staje się czerwona. Stoję, płacząc, do przyjścia salowej. Ta daje mi ręcznik i przynosi nową koszulę, następnie odprowadza do sali, przytulając.

Ponownie kładę się do łóżka. Próbuję możliwie trzeźwo informować Mężowatego o tym, co ma zrobić i co mi przywieźć. Dostaję ataku paniki i strachu, tęsknię i płaczę. Przed 13.00 zjawia się salowa i zabiera nas obie na zabieg. Czekam sama pod zabiegowym, tuż obok punktu pielęgniarek. Niestety, dookoła mnie przechadzają się kobiety w wysokich ciążach, co tylko potęguje smutek i uświadamia, że jeszcze nie teraz. Że przecież może nigdy...

Wśród pielęgniarek stoi także kolejna pani doktor, wypełniając dokumenty pacjentek. Zaczynają plotkować. Omawiają różne „przypadki”, nie przejmując się tym, kto i z jakiego powodu właśnie przy nich płacze. Pani doktor nagle wybucha głośnym śmiechem.

- A wczoraj przyjechała taka z poronieniem. Jak stanęła to się z niej dosłownie wszystko wylało! - opowiada gromkim głosem rozbawiona – Dosłownie trysnęło z niej jak z zabijanej świni!

Przyglądam się strużce krwi płynącej wzdłuż nogi fotela na podłogę. Jak z zabijanej świni.

Zabieg odbył się bezproblemowo. Zwyczajna, bardzo ludzka pani anestezjolog i lekarz, poza tym jeszcze kilka osób dookoła. Odleciałam, czując tylko lecącą krew i spokój, coraz większy i błogi spokój. Na chwilę.

Nie jest łatwo dojść do siebie. Niby oglądam film, niby rozmawiam ze znajomymi, niby się śmieję. Niby – żyję, żyję na niby. Wystarczy niewłaściwe słowo, znalezione skarpetki niemowlęce otrzymane przy pierwszej wizycie czy dzień wcześniej kupione pudełko kwasu foliowego, sztuk 60. Będziesz miała na dwa miesiące od razu. Do tej pory 5 luty miał być najszczęśliwszym dniem w moim życiu, teraz pewnie spędzę go z butelką wina. Niedługo wrócę do pracy. Wszystko wróci do normy.

Tymczasem wspominam swoją wizytę w szpitalu w 1. klasie liceum. Podejrzenie zapalenia wyrostka szybko ustępuje miejsca ostremu zapaleniu jajnika. Do „osiemnastki” kilka miesięcy, ląduję więc na oddziale chirurgii dziecięcej, gdzie lekarzem – ginekologiem jest również kobieta. Pierwszej miesiączki dostałam w 5. klasie, zdążyłam więc nabrać już trochę pruderyjności kobiecej, której nikt w szpitalu tym nie umiał uszanować... choć otaczały mnie kobiety. Pielęgniarka po prostu wywołuje mnie z sali, nie mówiąc gdzie i po co idziemy. Nigdy nie wiem, czy za chwilę będę musiała obnażyć się przed mężczyzną, kobietą czy stadem zbaraniałych studentów.

Kilkakrotnie w ciągu spędzonych tam 3 dni ląduję na kozetce u pani doktor. Bez słowa wdziera się we mnie: ręką czy głowicą do badań USG. O tym nie mówię rodzicom, zaciskam zęby i czekam na wypis. Mijają 3 lata, zanim sama decyduje się na ponowną wizytę u ginekologa. Bo coś okropnie boli, bo nie mogę chodzić i krwawię, wymiotuję i mdleję. Niedopatrzenie po tamtych dniach w szpitalu, które przeszło w ostry stan zapalny, a następnie zakażenie. Dojrzewało, żeby zaatakować, nieusunięte na czas... jakieś 3 lata wcześniej.

Z pewnością istnieją dobre i opiekuńcze panie doktor. Chcę w to wierzyć i tylko takich życzę innym kobietom... a także sobie, w przyszłości. Tymczasem apeluję: badajcie się. Zmieniajcie ginekologa tak często, jak tylko będziecie potrzebować tego dla wygody psychicznej. Skarżcie się i dopytujcie, nie dajcie zrobić z siebie śmiecia. Zasługujecie na to, żeby być traktowane normalnie i z godnością. Jesteście wyjątkowe. Jesteście kobietami.

***

Kochani, serdecznie zapraszam do Karoliny, zajrzyjcie, koniecznie na:

blog http://mmwdoliniehipsterow.blogspot.com/

facebook https://www.facebook.com/mmwdoliniehipsterow

google + https://plus.google.com/106728078316777243196/posts

instagram https://instagram.com/mmwdoliniehipsterow/