Bo szczęśliwa mama, to szczęśliwe dziecko

fot. Aneta Lewoń

Siedzę przed komputerem, coś tam stukam, czegoś szukam. Oj takie zwykłe popołudniowe grzebanie w Internetach. 

Codziennie siedzę przy komputerze, nie zawsze ze względu na pracę. Pracuję – twierdzę, ale nie zawsze tak jest. Potrafię odizolować się od świata zewnętrznego, na te kilka minut i nie, nie jestem uzależniona, choć nie wiem, jak tak naprawdę wyglądają początki uzależnienie (w praktyce, bo teorię mam raczej opanowaną – kursy, szkolenia itp., ale to tylko teoria).

Jednak największe wyrzuty sumienia, jeśli chodzi o czas, który poświęcam dziecku, mam po lekturze tekstu: Wszyscy to znamy: Mama jeszcze tylko odbierze maila, tata sprawdzi cośna fejsie. Dziecko w tym czasie sobie pogra. Bo często niby od niechcenia sprawdzam telefon, odpisuję na maile, smsy, rozmawiam. Czasami, bo muszę, innym razem, bo po prostu chcę. Takie naturalne zachowania w dzisiejszym świecie. Jednak coraz więcej pojawia się głosów, że rodzice w ten sposób zaniedbują dzieci. Niestety, mnie też, od czasu do czasu, nachodzą takie myśli, szczególnie, gdy słyszę:

- Mamo, spójrz na mnie.

Odrywam oczy od monitora, leniwie podnoszę głowę i spoglądam i wiem, że udaję to zainteresowanie. Tak, zdarza mi się nie chcieć patrzeć, jak się bawi, rysuje czy skacze.

Lubię mieć te kilka minut tylko dla siebie, zakładam słuchawki, wrzucam ulubioną muzykę i próbuję ochłonąć. Nie lubię robić nic na pół gwizdka. Dlatego tłumaczę jej, że się chwilę zrelaksuję, odpocznę, nabiorę sił witalnych, wypije tę zasłużoną popołudniową kawę i będę cała do jej dyspozycji.

Jednak bycie matka zobowiązuje. Mało kiedy jest nam dane zaznać stuprocentowego relaksu, gdy dziecko jest w domu. Przez te 30 minut, mimo, że mam ją na oku, bo jesteśmy w jednym pomieszczeniu, nie mogę odsapnąć, złapać oddechu. Bo ciągle słyszę, z tych małych ust, jakieś komendy: „spójrz”, „popatrz”, „zobacz”. Wiem, że są to zwykłe słowa, ale tak naprawdę są wołaniem o uwagę. I mam wówczas potworne wyrzuty sumienia, po pierwsze względem siebie, bo nie zrobię tego, co zaplanowałam i będę zła i względem niej, bo wiem, że wyczuwa, że nie robię tego szczerze, uczciwie.

Dlatego proszę, rozmawiam, że mama lubi mieć czas, chwilę dla siebie, że musi odpocząć i nabrać siły, by być bardziej kreatywną. I patrzy na mnie tymi wielkimi, zielonymi ślepiami. I potwierdza, że rozumie, zarzeka się, że da mi te parę minut dla siebie. Zapewnia, że nie będzie przeszkadzała.

I ja jej wierzę, ufam, że dotrzyma słowa. Więc siadam przed tym komputerem (w końcu teksty na bloga nie piszą się same, sprawdziany i karty pracy też raczej same się nie tworzą), biorę kubek z kawą, do uszu wkładam słuchawki. I nagle serce mi staje, bo widzę, że dziecko siedzi, gdzieś na półce i szykuje się do skoku. I choć wybiegałam ją na spacerze, wymęczyłam, przegoniłam, to jej zapasy energii są tak ogromne, że mogłaby nimi obdzielić kilkoro innych dzieciaków.

- Mamo, zobacz, jak zaraz skoczę i zrobię salto w powietrzu i skończę szpagatem. Chcesz zobaczyć?

Podejrzewam też, że gdybyśmy mieli sufit niżej, a nie na wysokości 4 metrów, wisiałaby na żyrandolach, jak naczelne w zoo.

- Widziałaś, mogę zrobić gwiazdę na schodach, proszę mamo, zobacz.

Iga ma w sobie tyle energii, tyle sił witalnych. Nie mam pojęcia skąd ona je czerpie, kiedyś podejrzewałam, że z księżyca, a może ze słońca, jak Stachursky?

Niestety, muszę co niektórych rozczarować, jej ruchliwość, nie jest efektem zbyt dużej ilości cukru, ponieważ to dziecko nie jada, z zasady i natury, słodyczy. Z zakazanych tematów żywieniowych, królują u nas czipsy, w każdej postaci, niestety. Od czasu do czasu pozwalam jej na te żywieniowe grzeszki.

Iga jest niesamowicie zwinnym dzieckiem, sprytnym i wysportowanym. Dodałabym jeszcze, że niestrudzonym, rzadko kiedy miewa chwile zmęczenia. Jest uparta i twardo dąży do celu, który sobie założyła. Wiem, że zabrzmiało górnolotnie. Jednak Iga to prawdziwa twardzielka i fajterka:

- Iga, nie możemy bawić się w to, ile kto wytrzyma pod wodą – mówi Kamil, mój młodszy brat – bo ty jesteś wariatką i na pewno się utopisz, ponieważ będziesz chciała wygrać.  

Tak, te słowa idealnie pokazują charakter mojego dziecka.

- Mamo, cieszysz się, że Bóg obdarował cię takim sprytnym dzieckiem?

Cieszę się i choć to dziecko ma energii tyle, co mały fiat i jest przysłowiowym żywym srebrem, które absorbuje przez cały dzień, czasami nawet w nocy. Jestem wdzięczna, że mam zdrowe i sprytne, inteligentne i bardzo mądre dziecko.

Bywają chwile, że miewam te wyrzuty sumienia, bo nie poświęcam jej 100% swojego wolnego czasu. Jednak później dochodzę do wniosku, że przyjęłam słuszne rozwiązanie. Ja mam kilka minut dla siebie, ona też. Dajemy sobie tę przestrzeń, kilkuminutowe przerwy. Ja mam czas dla siebie, ona dla siebie. I nie gra wtedy w gry, czasami ogląda bajki, częściej dokazuje, skacze, biega, robi fikołki.

Najważniejsze, według mnie, jest pozbycie się tego poczucia winy, tych wyrzutów sumienia, że nie jestem cała dla dziecka, że mam ochotę na coś dla siebie. Na spacer, ciepłą kąpiel, czy chwilę z książką, a nawet z Internetem. Ja jestem szczęśliwa i zrelaksowana i dziecko to wyczuwa i też jest szczęśliwe, a jak mówi stare przysłowie: „szczęśliwa mama, to szczęśliwe dziecko”. Jestem szczera i wobec siebie, i wobec niej (kolejność nieprzypadkowa).