Miłym być

autor: Henryk Sawka

Jak często mówicie ludziom prosto w twarz to, co o nich tak naprawdę sądzicie? Czy macie tę odwagę powiedzieć wszystko, co Wam „ślina przyniesie na język”? Czy jest coś, co Was powstrzymuje przed tym krokiem, przed zupełnym, totalnym obnażeniem swoich uczuć?

Niby wszyscy dookoła mówią, aby nie tłumić w sobie emocji, aby nie oszukiwać samych siebie, czy też ludzi ze swojego otoczenia. By być szczerym i otwartym.

A ile razy słyszeliście, że trzeba walczyć o swoje, bo uprzejmi ludzie daleko nie zajdą. Miła osoba to osoba, która nie wie, czego chce i nie wie dokąd dojdzie.

Pamiętam taką sytuację. Stołówka studencka, rarytasy nie z tej ziemi, za przysłowiowe parę groszy, więc raz w tygodniu mogłam sobie pozwolić na ciepły posiłek. Z racji tego, że była tania, stołowali się tam głównie studenci i emeryci. Jednak miejsce to miało jeden minus, pomieszczenie przedzielone było ogromnymi drzwiami, czyli niosąc ciężką tacę trzeba było chwilę siłować się z tymi olbrzymami. 

Jadłodajnia nabita pod sufit, wszyscy jedzą w całkiem niezłych nastrojach.

Naglę te chwile radości przerywa gwałtowna wymiana zdań. Gwałtowna to ona była, ale tylko z jednej strony. Młody chłopak niosąc swoją, po brzegi wypełnioną, tacę, nie miał ręki (nogą się nie udało), by zamknąć drzwi.

- Zamknij te drzwi – krzyczy babcia siedząca przy stole umiejscowionym niedaleko drzwi. Żadnego proszę, tylko wykrzyczany rozkaz.

- Momencik, odstawię tacę i zamknę. – tłumaczy się chłopak.

- Zamknij te cholerne drzwi. – babcia gestykulując wrzeszczy na chłopaka. Ten niczym nie zrażony, stoi i się tłumaczy, że zaraz, że nie może nogą, że taca ciężka, że zamknie i ją przeprasza. Tylko tacę na stole postawi, bo nie ma jak zamknąć tych drzwi. Babcia, jakby zupełnie nie słyszała, tego co mówi do niej chłopak.

- Gówniarzu, po plecach, ciągnie, zamykaj te drzwi do jasnej cholery. Głuchy jesteś???

I nagle stało się, chłopak nie wytrzymał:

- Spierdalaj głupia babo!!!

Na sali zaległa cisza, ale taka totalna, przepełniona zażenowaniem, każdy spojrzał po sobie. I zauważyłam wówczas w oczach wszystkich zgromadzonych dezaprobatę, ale nie dla chłopaka, ale dla tej starszej kobiety.

Takich sytuacji w swoim życiu miałam wiele, nie będę przytaczała, bo to nie ma sensu, większość kończyła się podobnie albo tak samo.

I tak od jakiegoś czasu zastanawiam się czy bycie grzecznym jest równoznaczne z byciem posłusznym i miłym? I co to jest to posłuszeństwo?? Co to znaczy być miłym?

Już wspominałam o tym, we wcześniejszym wpisie, G jak grzeczność. Jednak tym razem chodzi mi nie o wychowywanie, nie o dzieci. Chodzi mi o nas, dorosłych. I nasze kontakty międzyludzkie.

Tak się zastanawiam, ile razy powiedziałaś (-eś) koleżance, że jest potwornie gruba, że się zapuściła, że ma niegrzeczne dziecko, że jej mąż jest skończonym idiotą?

Podobno bycie miły zupełnie się nie opłaca, nawet w sensie materialnym, bo jak dowodzą naukowcy, osoby nieuprzejmie zarabiają średnio o 10% więcej niż ich spolegliwi współpracownicy. 

Jednak czy takie zachowanie w życiu codziennym, w kontaktach z innymi ludźmi, też przynosi takie wymierne efekty? Niedawno Żudit, pisała o inteligencji emocjonalnej i tak przy okazji przypomniało mi się kilka sytuacji z życia, gdy okazało się, że czyjeś słowa wypowiedziane wprost, zabolały mnie niespodziewanie mocno.

Znowu cofnę się o te kilka lat. Okres dojrzewania, no niestety, nie miałam okazji doświadczyć, tego co oznacz „cera beztrądzikowa” – miałam pryszcze, jak zapewne wiele nastolatek. I któregoś dnia odwiedziła mnie koleżanka, akurat nie zakryłam ich żadnym podkładem ani korektorem, a ona wykrzyknęła:

- O Jezusie, ile ty masz pryszczy!!! – tak, jakbym nie widziała tego w lusterku.

- O Jezusie, a jak ty masz mało włosów. – nie wytrzymałam i wypaliłam.

Dlaczego o tym mówię, po co to przypominam, bo niedawno moja znajoma odwiedziła lekarza, a on jej wykrzyczał prosto w twarz, bez żadnych skrupułów, że jest potwornie gruba, gruba i niedługo umrze, jeśli nie weźmie się za siebie. W ogóle – pytał zniesmaczony lekarz – jak ona nie wstydzi się tej swojej nadwagi??? No nie jest może szczęśliwą właścicielką 38 rozmiaru, nie ma też ani 20, ani nawet 30 lat. Jest po 50-tce i nosi rozmiar 42+. Nie wygląda źle, czy obleśnie. Ja rozumiem troskę lekarza o pacjenta, ale żeby fundować od razu taką terapię wstrząsową??

I tak pomyślałam ile w nas jest empatii, współodczuwania. Czy powiedzenie tego w sposób kulturalny i subtelny, miałoby mniejszą siłę rażenia?

Nie umiem odpowiedzieć sobie na to pytanie. Cieszę się jedynie, że nie na mnie trafił ten lekarz, bo pewnie powiedziałabym, aby wypierdalał na księżyc i życząc mu miłego dnia, kazałabym się jeszcze pocałować w dupę!!! Niewątpliwie, szybko wpadam w gniew, jeszcze szybciej dochodzi u mnie do wrzenia wody – jak twierdzi mój tata. Ale nie umiem tłumić w sobie negatywnych emocji. Jestem w gorącej wodzie kąpana, ale czy to znaczy, że jestem niemiła?

Jak znaleźć ten złoty środek między byciem miłym, a zachowaniem swojej godności? O tym już niedługo.