Jedynaczka - patologia w czystej postaci

Czy Wam też wydaje się, że ostatnio słowo patologia jest najzwyczajniej w świecie nadużywane?

Rodziny wielodzietne – patologia.

Rodziny biedne – patologia.

Rodziny wiejskie – patologia.

Rodziny bezdzietne – patologia.
Samotne matki – patologia.

Rodziny z jednym dzieckiem – patologia.

Od kiedy mam świadomość swojego ciała, swojej kobiecości i tego, że każda kobieta powinna zostać matką, powtarzałam sobie, że nie chcę mieć dzieci, że ja dzieci nie lubię, po prostu nie. Wygodną wymówką wydawał mi się fakt, że prawdopodobnie nie będę mogła mieć dzieci. Oczywiście M. został o tym poinformowany jeszcze przed ślubem, więc nie brał „kota w worku”, wiedział na co się decyduje. No, ale „stało się”. Urodziłam Igę. I po dziś dzień powtarzam, że to M. postawił mnie przed faktem dokonanym i jestem mu za to ogromnie wdzięczna.

Jednak decyzja o kolejnym dziecku przesuwana jest przez nas w bliżej nieokreśloną przyszłość. A bo praca, a bo kredyt, a bo remont. Zawsze znajdzie się coś, co jak się okazuje, jest ważniejsze.

I niestety, ale takie egoistyczne podejście, ma ogromny wpływ na życie mojego dziecka.

Psycholodzy załamują ręce, gdyż społeczeństwo, które wyrasta, w dużej mierze będzie społeczeństwem jedynaków. Jolanta Fedak, była minister pracy, głosiła poglądy o wpisanej w jedynactwo patologii. Jednak jej słowa, jak na razie nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości. Niestety, społeczeństwo, zbudowane w większości przez ludzi nieposiadających rodzeństwa, będzie inne od znanego dotychczas.

Z jakimi stereotypami musi walczyć potencjalny jedynak, wszyscy wiemy. 

Pamiętam, jak o koledze z liceum mówili że „z jedynaka, to ni pies, ni sabaka”. A jacy są jedynacy w oczach innych? Egoistyczni, egocentryczni, samolubni, narcystycznie zapatrzeni w siebie, samotni, niezdolni do empatii itp. Najczęściej zarzucane im wady to niezdolność do dzielenia się z innymi, przesadne mniemanie o sobie, przekonanie, że wszystko im się należy. Wielu ludzi wychodzi z założenia, że brak rodzeństwa przesądza o „negatywnej” stronie osobowości jedynaka. Tymczasem, życie w pojedynkę ma swoje wady i zalety.

Według mnie te wszystkie plusy i minusy, nie są tak jednoznaczne, jak próbują je zakwalifikować psycholodzy. 

Nadmierna uwaga rodziców, a co za tym idzie także dziadków (a że mamy coraz młodsze społeczeństwo, także i pradziadków) – może mieć zarówno zbawienny wpływ na dziecko: większa uwaga, dużo szybciej można zaobserwować zmiany, pozytywne czy negatywne, silniejsze powiązanie emocjonalne. Ale takie skoncentrowanie na dziecku, bywa także destrukcyjne, dziecko domaga się zwiększonej uwagi, uważa, że w każdej życiowej sytuacji, właśnie jemu należy się „pierwszeństwo”.

Jedynacy szybciej dorastają, dojrzewają. Lepie, prędzej i mądrzej mówią, są elokwentne i swobodniej czują się w towarzystwie dorosłych. Są naturalni i odważniejsi. Z drugiej, jednak strony, czują się samotni, wolniej się usamodzielniają, są nieprzetrenowani w kontaktach z innymi ludźmi.

Dla potwierdzenia powyższego, zapytałam, jakiś czas temu moją znajomą jedynaczkę, jak czuje się z tym, że nie miała rodzeństwa. I jej odpowiedź kompletnie mnie zaskoczyła!!! Ponieważ powiedziała, że jako dziecko, czy jako nastolatka, a nawet jeszcze na studiach, nie odczuwała braku siostry czy brata. Że miała szczęśliwe dzieciństwo, że czuła się kochana, że otoczona była przez dzieci znajomych  jej rodziców, czy kuzynów i była z tym szczęśliwa. Dopiero teraz, będąc dorosłą kobietą, zdała sobie sprawę z tej pustki. Teraz brakuje jej kogoś bliskiego, mimo, że ma męża, kochających rodziców, brakuje jej kogoś, z kim mogłaby szczerze i od serca porozmawiać.

I po tej rozmowie uświadomiłam sobie, że ja nie wyobrażam sobie życia bez mojej młodszej siostry. Z którą się kłócimy, nie rzadko wyzywamy, której potrafię powiedzieć kilka przykrych słów. Ale jest też pierwszą osobą, do której zadzwonię, gdy mam problem lub gdy chcę podzielić się swoją radością. Jest osobą, z którą uwielbiam spędzać wolny czas i na której zdaniu potwornie mi zależy.

Więc dlaczego zwlekam z decyzją o rodzeństwie dla Igi?? Nie wiem, nie potrafię powiedzieć, dlaczego nie mamy drugiego dziecka. Pierwsza myśl, która przychodzi mi do głowy, to strach. Ma wrażenie, że mój limit na zdrowe, mądre dziecko już się wykorzystał. Tak bardzo boję się, że (przecież nie jestem już pierwszej młodości, M. zresztą też) coś pójdzie nie tak. Za każdym razem, jak słyszę o jakiejś „patologii” ciąży, mam wrażenie, że ja też tak będę miała, że mnie przytrafi się to samo. A im starsza jestem, strach jest coraz większy!!!

Jednak nie chciałabym, aby moje jedyne dziecko wypomniało mi kiedyś, że przez mój egoizm i strach, czuje się samotne. Czy mogę świadomie skazywać moje dziecko na taką patologię jedynactwa?