Świat pełen pokus

źródło: http://losyziemi.pl/

Ja przed kompem, zwiedzam wirtualny świat, buszuję po meandrach  internetowego skarbca dobroci. Blog, fejsbuk, mail, portal plotkarski, wiadomości, inne blogi, znowu fejsbuk i blog. A co w tym czasie robi Iga? Tak, zgadliście ogląda TV, koloruje, męczy chomika, układa lego. I ogląda TV.

I nie jest tajemnicą, że nie widzę w tym nic złego. Pozwalam oglądać dziecku bajki, czy inne programy. Czasami dlatego, że potrzebuję, najzwyczajniej w świecie, kilku minut dla siebie, czasami po to, by popracować w spokoju (tak, Kochani Moi, nauczyciele, też pracują w domu). Innym razem dlatego, że bajki, które Iga ogląda są po prostu fajne, mądre, często edukacyjne (zaskoczona byłam ostatnio tym, że moje dziecko liczy dziesiątkami, czego nauczyła ją Dora). Nierzadko oglądam razem z nią. I tu jest właśnie pies pogrzebany, bo ja wiem, jakie bajki moje dziecko ogląda, które może oglądać, a na które ma rodzicielską blokadę (może nie tyle na bajki, co na cały kanał).

Kontroluję programy, które włączam dziecku, kontroluję też czas, jaki Iga spędza przed TV. Tak samo, jak kontroluję ilość słodyczy (bosze, nie dość, że pozwalam oglądać mojemu dziecku TV, to jeszcze karmię słodyczami – oj zła matka jestem, zła). Wychodzę z założenia, że wszystko jest dla ludzi, wystarczy tylko mądrze z tego skorzystać i tego samego chcę nauczyć dziecko. Nie ma sensu oczekiwać, że dziecko zrezygnuje z atrakcyjnej rozrywki, tylko dlatego, że my, rodzice, tak chcemy, przecież dzieci w przedszkolu czy na podwórku twierdzą inaczej, a w pewnym wieku, z takimi argumentami po prostu się nie dyskutuje.

Moim zdaniem, należy tylko zadbać o to, żeby ta rozrywka nie zrobiła krzywdy. Nie warto walczyć z postępem, bo to walka z rzeczywistością. Druga sprawa, że to, co zakazane, staje się później najbardziej smakowitym kąskiem, jeśli na każdym kroku będziemy mówić, że telewizja to tylko zło i nie niesie za sobą żadnych wartości, nasze dziecko prędzej czy później będzie chciało zasmakować, tego zakazanego owocu. A wskoczenie ze skrajności w skrajność, jaką jest „nieoglądanie” TV w uzależnienie, jest bardzo prawdopodobne.

Tak samo jest ze słodyczami. Pozwalam Idze zjeść żelka, czekoladę, loda czy nawet chipsy, raz na jakiś czas. I nie żałuję tej decyzji (choć Iga zaczęła jeść słodkości, jak skończyła 2 lata), bo teraz jest to „towar” wcale nie najwyższej potrzeby. Jest czekolada (mamo, ale tylko ta z okienkiem), to jest OK, nie ma – nie ma też rozpaczy. Batony, raczej nie, ciastka i ciasta, odpadają (chyba, że nasze domowe kruche czy muffiny). Tylko na chipsy mamy założone embargo, ale to temat na osobny post.

Wracając do zdobyczy współczesnej techniki, uważam, że moje dziecko powinno mieć dostęp do zdobyczy cywilizacji i techniki, bo będzie żyło przecież w skomputeryzowanym świecie. Przecież umiejętność biegłego posługiwania się nowoczesnymi narzędziami, może zaważyć  w przyszłości na jej sukcesach zawodowych.

Jednak w ten wirtualny czy medialny świat należy dziecko wprowadzić. Pokazać plusy i minusy, wady i zalety. Najważniejsze, pokazać, że jest to też świat bardzo zgubny, fałszywy i przede wszystkim niebezpieczny.

Problem polega na tym, że to co dla nas, dorosłych wydaje się fajne czy ciekawe, takie, jak np. edukacyjne gry ortograficzne, dziecku może wydawać się po prostu nudne. A to, co lubią dzieci, w naszym mniemaniu jest niepedagogiczne.

Między innymi dlatego też założyłam blokadę rodzicielską na jeden z kanałów z bajkami, ponieważ bajki na tym kanale bazują na najprostszych schematach. Śmieszą tylko bąki, upadki, fekalia, brzydkie słowa i chorzy ludzi, ewentualnie krew, duuuużo krwi.

Staram się pokazać Idze, co jest dobre, prawdziwie zabawne, niekoniecznie edukacyjne, a co totalnie wstrętne i obrzydliwe. Bo przecież dzieciństwo polega też na marnotrawieniu czasu.

Pamiętajmy, to my dajemy naszym dzieciom narzędzie i dlatego, to my musimy nauczyć ich mądrego korzystania z niego. Błędem jest też odcinanie dzieci od mediów. Jest teraz tyle możliwości, by móc skorzystać z tego dobrodziejstwa, szczególnie gdy rodzice o tym nie wiedzą. Takie zachowanie, moim zdaniem, ma dwie zgubne konsekwencje:

- niezaspokojone, z poczuciem bycia gorszym od kolegów łatwo może paść ofiarą manipulatorów, a jego pozycja w grupie rówieśniczej będzie niskie, co sprawi, że – sfrustrowane – stanie się podatne na uzależnienia.

- potajemny korzystanie (u kolegów, w bibliotece, u sąsiadów) sprawi, że nasz kontakt z dzieckiem stanie się w pewnym stopniu ograniczony, budowany na kłamstwie i braku zaufania.

Tak troszkę się pomądrzyłam, najlepsze, że przy sobocie, w trakcie długiego weekendu. Ale mam poczucie, że jeszcze nie wykorzystałam tego tematu. Dziwne, rozprawianie na temat TV, okazało się tematem rzeką.

A Wy pozwalacie dzieciom oglądać TV, macie w domu telewizor? A jak jest u Was z grami komputerowymi, laptopami i tabletami? Pozwalacie korzystać dzieciakom?