Jak zbudować pewność siebie u dziecka?

Od kiedy prowadzę bloga, ubolewam nad jedną rzeczą. Nad tym, że słowo pisane ubogie jest w takie cechy, jak intonacja, akcentowanie, gestykulacja czy mimika. 

Bo gdybyście mogli być teraz ze mną, fizycznie, rozmawiać twarzą w twarz, wiedzielibyście, że to tytułowe pytanie nie jest postawione po to, bym mogła dać Wam w tekście gotową odpowiedź. To pytanie, to prośba, to wołanie o pomoc, a powinno brzmieć: „Jak, no jak, powinnam budować tę wiarę w siebie, no jak?”

Zadaję je sobie dosyć często, bo zbyt często słyszę od mojej córki: „nie umiem”, „nie potrafię”, „nie dam rady”. Mogłabym mnożyć w nieskończoność, jednak myślę, że wiecie, o co mi chodzi, co to za pytania padają z jej ust, aż nadto często.

Jedną z takich najbardziej obrazowych sytuacja z naszego życia, kiedy Iga nie chciała nawet spróbować, była jazda na dwukołowym rowerze. Ciągle powtarzała, że nie potrafi, choć nawet nie spróbowała. Twierdziła, że się boi, że nie umie itp. Namawialiśmy, prosiliśmy, jednak nic na siłę. Aż w końcu M. pod jej nieobecność wykręcił kółka. Nie ma, zniknęły, po prostu nie ma. Wyszli więc z tym kalekim rowerem przed dom. M. dosłownie na chwilę odwrócił się, by coś do mnie powiedzieć, a ta mała, niewierząca w siebie Iga, wsiadła na rower i pojechała. Ot tak, po prostu, pojechała.

Ile wtedy tłukliśmy jej w tą małą łepetynkę, że jak chce to potrafi, że jest odważna, że umie, jeśli tylko zechce i uwierzy w siebie.

Podobno dzieci najwięcej czerpią od rodziców. Naśladują, powielają, powtarzają. Zarówno ja, jak i M. jesteśmy uparciuchami. Ale takimi na maksa. W większości przypadków nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych. Staram się walczyć do końca. Zdarza mi się być upierdliwa, mam jasno określony cel. Nie mogę drzwiami, wejdę oknem (gdybym miała mniejszą pupę, przecisnęłabym się nawet przez ucho igielne).

A ona tak szybko się poddaje, brakuje jej wiary w siebie, odwagi.

I jak mantrę, jak litanię  w kółko powtarzam, że należy najpierw spróbować, żeby móc powiedzieć: NIE UMIEM.

Dziwne jest, bo wszystko czego się Iga dotknie,  po prostu jej się udaje. Naprawdę wiele potrafi zrobić, ślicznie koloruje, czyta, pisze i dodaje. Nie brakuje jej wiary w siebie. Nie jest ani nieśmiała, ani wycofana, ani tym bardziej zlękniona, to dlaczego jest taka niepewna?

Nie boi się wyzwań, zwłaszcza tych fizycznych, sportowych. Takich, które wymagają włożenia w to jakiegoś wysiłku. Szybko biega, wspina się na najwyższe barierki, jeździ rowerem, jak prawdziwa błyskawica. Tylko dlaczego, tak ciężko jest ją do tego namówić?

Gdzieś tam z tyłu głowy mam  wciąż świeże, niedawno przeczytane rady ze wszystkich możliwych poradników (do których mogłam dotrzeć, rzecz jasna), z for internetowych czy innych blogów:

- tak, przytulamy nasze dziecko, 

- tak, mówimy jej, że ją kochamy 

- tak, zachęcamy ją do tego, by próbowała nowości, 

- tak, rozmawiamy z nią, nawet duuużo,

- tak, staramy się budować w niej ciekawość świata,

- tak, umie przegrywać i pogratulować zwycięzcy (choć nie   przychodzi jej to łatwo), 

- tak, uczymy ją odróżniać dobro od zła, 

- tak, chwalimy, akceptujemy, korygujemy, 

- tak, stoimy na pieczy jej bezpieczeństwa, 

- tak, pozwalamy jej o sobie decydować.

Dwa ostatnie wymagają uzupełnienia, ponieważ to decydowanie o sobie jest bardzo pozorne. Prozaiczna sytuacja, ranne wyjście do przedszkola, daję jej do wyboru dwie bluzki, niech sama zdecyduje, które nałoży. Niby mała rzecz, a cieszy, daje poczucie dziecku odpowiedzialności za siebie i za swoje wybory.

Podobnie jest z bezpieczeństwem. Nigdy nie byłam matką krzyczącą: „nie rusz”, „nie dotykaj”, „to niebezpieczne”. Kontroluję z bezpiecznej odległości, mam na oku, ona próbuje sama. Zna podstawowe zasady bezpieczeństwa i potrafi z nich umiejętnie korzystać.

Więc dlaczego nie chce podejmować nowych wyzwań??

I tu, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, przyszła odpowiedź (choć sugerowałam, że jej Wam nie dam, jednak dam ją sobie!!!).

Iga jest leniuchem, tak samo, jak ja!!! Choć wiem, że umiem, że potrafię, że mogę zawojować świat, czasami mi się najzwyczajniej w świecie nie chce, odpuszczam sobie, pasuję. Umiem walczyć o siebie, swój kawałek podłogi, swoją przestrzeń. Iga też to robi. Może ciszej i nie tak efektowanie, ale potrafi. Jest uparta, ale brak jej motywacji. Tak samo, jak mi.

Czyli wniosek jest jeden: biorę siebie za dupę, spinam pośladki, dopinam, wszystkie projekty, realizuję marzenia, jednym słowem pełna mobilizacja!!!

Damy radę??? No kto, jak nie my J