Miało być konkretnie i z sensem, a wyszło, jak zwykle...

Jakoś tak wyszło, że nie napisałam nic o świętach. No może nic, to za dużo powiedziane, ale powstrzymałam się, popełniłam jeden tekst (CZYTAJ), ale bardziej na zasadzie rozliczenia, niż opisu aury, magii, czy cudowności tych Świąt. Święta postanowiłam spędzić totalnie offline i prawie mi się to udało.

Nie będę dzieliła się z Wami ani kolorową choinką (zdradzić mogę jedynie, że o to drzewko była  taaaka wojna, że ohohoohoooo… ja chciałam „gustownie” srebrno-złotą, delikatne lampeczki, a M. i Iga, tradycyjnie, z piernikami, cukierkami i ręcznie robionymi łańcuchami – stanęło na tym, że ja mam choinkę, oni ozdabiali pozostałą część domu i tak, muszę przyznać, jest kolorowo i tradycyjnie), ani prezentami, ani wigilijnym stołem. Wybaczcie, ale nie. Tak sobie postanowiłam, wbrew ogólnej modzie i obowiązującym trendom. Nie pokażę nawet, jak robiliśmy (tzn. ja robiłam z Siostro, dzieci akuratnie ćwiczyły pierdolca J ) ciasteczka, jak je pięknie zdobiłyśmy i robiłyśmy z nich paczuszki dla rodziny. Nie pokażę również pięknie ozdobionego domu, ani ozdób własnej roboty. Nic!!!

Powiem jedynie, że było naprawdę rodzinnie, miło i spokojnie. Mogłam nadrobić zaległości i w książkach, i filmach. Wypoczęłam i zregenerowałam siły.

Oczywiście, że, tak jak w każdym domu, i u nas były świąteczne przygotowania. Odgruzowałyśmy Igi pokój, jakby troszkę się w nim przejaśniło. Jednak Mikołaj zrobił swoje i po uwolnionym miejscu pozostało tylko mgliste wspomnienie.

No i przyszła kolej na gotowanie, nie było tego, jakoś specjalnie dużo (tak naprawdę zrobiłam tylko barszcz i kulabiak – rewelacja, możecie liczyć na mój przepis, dla kulinarnych lewusów) i świąteczne porządku (i tu niestety robię jeden z podstawowych błędów, które unieszczęśliwiają młodą matkę, lubię sama, sama „ogarnąć”, sama posprzątać, sama… – mimo, że jestem bałaganiarą, mam poczucie, że nikt nie sprzątnie, tak, jak ja – więc sama latałam na tej szmacie).

W okresie przedświątecznym miałam w planach puszczenie Igi do przedszkola, ale pomysł ten został mi skutecznie wybity z głowy jednym, zdaje się rzeczowym, argumentem: że nauczycielskie dzieci nie powinny być puszczane w dni wolne od nauki do przedszkola, bo to czysta hipokryzja. Wspomnienie mojego żywego udziału w dyskusjach, które zapoczątkowała Pani Minister Edukacji, było na tyle świeże, że jeszcze nawet emocje nie opadły, więc zawstydziłam się i dziecka do przedszkola nie puściłam.

Więc latałam na tej szmacie, robiąc rejony, miotałam się pomiędzy górą i dołem, łazienką a salonem (wiadomo, totalna amatorszczyzna, brak konkretnego planu, a cel ogólnie pojęty, bliżej niezdefiniowany, czyli czysty dom) międzyczasie mieszając farsz do kulebiaka i zmywając wykipiały barszcz. A co robiło w tym czasie moje dziecko? Nie zgadniecie!!! Siedziało przed TV i ja jej nawet na to pozwalałam!!! Powiem więcej, nie wiedzę niczego złego, w tym, że dziecko ogląda telewizję.

Przepraszam miało być sensownie i na temat, czyli dziecko w świecie mediów, a wyszło, jak zwykle. Ale nic straconego. Jutro, najdalej w przyszłym tygodniu, wrzucę tekst o tym, jak smakuje zakazany, telewizyjno-komputerowy świat. Do usłyszenia, czy raczej poklikania?