Kult boskiego ciała

Ostatnio czuję się jak totalny lamus, niedołęga, frajerka po prostu. Dlaczego? Ponieważ w świecie wyznawców religii aktywności i dbałości o własne ciało, wyglądam jak słoń. Stwierdzić to mogę obiektywnie, subiektywnie i jednoznacznie. Nie uprawiam żadnych ekstremalnych sportów, nie skaczę z bungee, nie jeżdżę na nartach (tak wiem, totalny loser).

Nawet bieganie porzuciłam z kretesem. I wcale nie tęsknię – choć próbuję się zmusi, wmówić sobie, że to fajne, że to zdrowe, że takie trendy. Żeby dobić się jeszcze bardziej, kupiłam specjalne buty dedykowane moim stopom, czyli stopom niewprawionego biegacza. I nic. Nadal nie lubię.  Wiem, to wyznanie w XXI wieku jest równoznaczne ze społecznym samobójstwem, spojrzeniami pełnymi politowania i milczącą dezaprobatą. To tak, jakbym u babci na obiedzie, przyznała się do tego, że uwielbiam uprawiać seks w skarpetach. Czuję się, jak ostatni lamus, skoro biegają wszyscy, począwszy od 70-latków, skończywszy na ojcach z wózkami.

„Jestem zaniedbana” – tak, wiem to, widzę to patrząc codziennie w lustro. Ale jestem też kompletnie leniwa. Powiedzcie, która z Was nie skorzystałaby z propozycji, jaką złożyła mi ostatnio jedna z instruktorek Zumba? Obiecała mi, że będzie po mnie przyjeżdżać i mnie odwozić po każdych zajęciach. A ja co? Ja mam milion innych zajęć, całe kieszenie wymówek. Pod tym względem jestem bardzo kreatywna. I najzwyczajniej w świecie brak mi chęci.

Ale jak słyszę o wyzwaniach, które niczym łańcuszki krążą po sieci, dostaję gęsiej skórki i wszystko się  we mnie sprzeciwia. Skoro robią to dosłownie wszyscy, ja mówię stanowcze NIE. Naprawdę podziwiam, czasami spojrzę z zazdrością, szczególnie na spektakularne efekty. Powiecie, skoro nie chcesz podejmować wyzwania, łączyć się w grupy wsparcia, zacznij robić coś sama. Codziennie rano wstaję z takim nastawieniem, niestety, w ciągu dnia, jestem taaaka zarobiona, że zupełnie o tym, zapominam.

Idąc radą life coacha (swoją drogą uwielbiam takie pustosłowie, które ma na celu motywację i podniesienie samooceny – czasami czytam, tak zdarza mi się rzucić okiem, raczej przymrużonym, na takie gadki z dupy i zamiast mnie to motywować, deprymuje mnie takie idiotyczne pieprzenie głupot – tak, tak właśnie to widzę i najfajniejsze w tym jest to, że można to jeszcze studiować, świat staje na głowie), wyciszyłam się, rozluźniłam, pomyślałam o czymś przyjemnym, czyli o sobie i zadałam sobie „zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie: Co lubię w życiu robić?”

A tak serio, idąc za radą trenera od gadek z dupy, miałam sobie odpowiedzieć na pytania: „Jak chciałabym o siebie zadbać?”, „Co lubię robić dla swojego ciała?”, „Co sprawia mi prawdziwą przyjemność?”, „Co w tym względzie mogę zrobić dla siebie dziś, teraz, już?” Po tym intensywnym treningu umysłu, zgłodniałam i miałam ochotę na papierosa. Kolejną złotą radą była konieczność zastanowienia się nad tym, czy napędza mnie blask, czy cień (przysięgam, takie smaczki serwuje mi life coach specjalizująca się w integracji oddechem (!!!)). Biorę głęboki oddech, w końcu integracja zobowiązuje i zaczynam czuć energię słów CHCIEĆ i MUSIEĆ. Próbuję obudzić w sobie energię dziecka i zatrzymać czas w miejscu. Ogólnie staję się pierdoloną oazą spokoju. Zaniedbaną, gardzącą wysiłkiem fizycznym, totalną abnegatką. Amen!!!