B jak bunt

Jeśli chodzi o bunt to zaprawiona jestem w boju niczym dzielny wojak Szwejk w czeskich gatunkach piwa.

Moje własne dziecko przeszło każdy z możliwych, wymienianych w fachowej literaturze, buntów. Najpierw był ten na pierwsze urodziny. 

Dziecko oderwane od matczynego cycka, uświadamia sobie podobno własną odrębność i zaczyna bunt na pokładzie. Nic to, że moje dziecko oderwane było od tego cycka jakieś 10 miesięcy wcześniej. Jest napisane bunt – więc Iga się buntuje. A z racji, że rozwijała się nad zwyczaj książkowo, nie mogło zabraknąć protestów okrzyczanych przez specjalistów. 

I tu matka upada po raz pierwszy. (Wybaczcie te sakralne porównania) 

Podniosłam się sama, nie wydawało mi się konieczne proszenie o pomoc kogokolwiek. Dam radę, przecież, to małe coś latające pomiędzy nogami, raczkujące jeszcze, nie podporządkuje mnie sobie. Ja się nie dam, „twardym trzeba być, nie miętkim” – twierdził gangster Siara. I byłam twarda, jak skała prawie, a że o tę skałę niejeden okręt się rozbił, więc jakoś z tego wybrnęłam. A dumna byłam z siebie, jak cholera. Tak trzymaj! – powtarzałam.

Drugi rok życia mojego uroczego, blond szkraba mijał w ciszy i spokoju, w równowadze i harmonii. Taka cisza przed burzą i nagle bach!!! Jak grom z jasnego nieba, dziecko ma napady histerii, frustracji, paniki i agresji!!! 

Upadam po raz drugi. 

Co mam robić, jak pomóc, sobie i jej, przede wszystkim. Wówczas zrobiłam największy błąd, jakiego może dopuścić się młoda matka, przeszukałam największą skarbnicę najmądrzejszych wiadomości, Internet. Który jest, nota bene, fantastyczny, od razu postawił diagnozę dziecku: napady frustracji i agresji, początki depresji maniakalno-depresyjnej. Zalecana: teoria behawioralna. 

Matko kochana, złapałam się za głowę, i tu Was zaskoczę, bo nie pomyślałam, co za głupoty wypisują, tylko gdzie ja znajdę behawiorystę specjalizującego się w napadach złości dwulatków? Całe szczęście, że moje dziecko dysponuje jeszcze ojcem, który ściągnął mnie na ziemię, wylał kubeł zimnej wody. Ja się uspokoiłam i dziwnym trafem Idze również przeszło.

Myślałam, że najgorsze jest za nami. O jakże się myliłam!!! Jeszcze nieświadoma, tego, co niesie ze sobą kolejny rok, szykowałam córce trzecie urodziny. I myślę, że te trzecie urodziny, to jak na razie apogeum, gdy Iga wbiła w podłogę, gości śpiewających jej urodzinowe sto lat, samym spojrzeniem i wypowiedzeniem króciutkiego, dyktatorskiego NIE. Wszyscy, jak jeden, zamilkli. 

Upadam po raz trzeci.

Jednak tym razem nie wstydziłam się poprosić o pomoc. Nie szukałam jej w Internecie ani w durnych poradnikach. Poszłam do mamy, siostry, ciotek, koleżanek, bo to kobiety doświadczone w boju, są najlepszą skarbnicą wiedzy. A jak będzie z buntem? Na pewno kolorowo i wiem, że to dopiero początek.