Zła matka?

Czasami nachodzi mnie myśl, że jestem złą matką!!! Obserwując, słuchając, często podglądając inne` matki w przeróżnych, codziennych sytuacja, mogę jedynie stwierdzić, że ja dosyć kiepsko wywiązuję się ze swojego matkowania. 

Nie krzyczę za dzieckiem na każdym kroku: stój, zostaw, nie rusz, nie dotykaj, nie odzywaj się, nie wchodź, nie odchodź… Mnożyć można w nieskończoność. I mam takie dziwne wrażenie, że jeśli pozwolę biegać mojemu dziecku po sklepie, oglądać zabawki („mamo, chcę tylko pooglądać, nie potrzebuję nowych zabawek” – usłyszałam, któregoś pięknego dnia od mojego rezolutnego dziecka), wchodzić samej po schodach i nawet z nich schodzić (wiem, łał!!!). Kiedy pozwalam jej dotykać i rozmawiać, samej wchodzić na ślizgawkę, nie asekurując jej przy tym na każdym kroku (może to dlatego, że jestem leniwa i nie mam najzwyczajniej ochoty latać za nią?) – to jestem matką, która nie dba o bezpieczeństwo dziecka, naraża je na różnego rodzaju niebezpieczeństwa.

 

Iga wichura

A dziecko? Biega  szczęśliwe po promenadzie, sklepie, chodniku czy placu zabaw, nieupominane, nawoływane czy strofowane. I patrzą się na mnie wszyscy dookoła z miną: „i to jest właśnie bezstresowe wychowanie”. A gdzie jest miejsce na komfort psychiczny dziecka? Ale czy to, że nie ograniczam, nie narzucam i nie wywieram presji na dziecku, tylko pozwalam tworzyć jej swój własny świat, kontrolowany jedynie przeze mnie z bezpiecznej odległości, by sobie i innym nie zrobiła krzywdy, to już jest wychowanie bezstresowe. A czy wychowanie bezstresowe znaczy to samo, co wychowanie bez stresu. Pierwsze ma znaczenie potwornie pejoratywne, a drugie? Czy to, że ją chronię przed stresem, to znaczy, że wychowuję bezstresowo?

Osobiście, nie rozumiem dlaczego opinia społeczna nakazuje nam wychowywać dzieci stresowo. Czy dziecko, które matka trzyma w aptece za rękę, do tego stopnia, że jej kłykcie są bielutkie, będzie lepszym człowiekiem? Czy dziecko, które na placu zabaw jest asekurowane przez mamę i babcię, będzie miało w życiu na tyle odwagi, by spontanicznie podejmować decyzje? Jak wychować dziecko na dobrego człowieka? Gdzie jest ten złoty środek? Dlaczego my dorośli nie lubimy jak nam patrzą na ręce, rozkazują, nakazują, wymuszają, mobbingują? Dlaczego perzymy się, denerwujemy, krzyczymy, kiedy ktoś nam coś każe lub czegoś zabrania? 

Chyba za dużo wymagam od siebie, a co najdziwniejsze przy tym wszystkim - uważam siebie za bardzo dobrego rodzica. Wiem także, że mam świetną i mądrą córkę. Uważam siebie za wspaniałą matkę, pełną ciepła, miłości, zaufania, wiary we własne dziecko. Jednocześnie jestem matką, która kocha siebie, swoje pasje, swój czas wolny. Uwielbiam leżeć w łóżku z moją córką, czytać jej książeczki i swoje gazety i opowiadać o tym, jakie jesteśmy wartościowe, piękne i inteligentne i jaki wielki jest świat do zdobycia, a najważniejsze to być szczęśliwym i zadowolonym z siebie. Nie wożę jej na żadne zajęcia dodatkowe (choć nie powiem, próbowałyśmy, ale ja siedziałam 45 minut pod salą, a Iga w sali, po 3 (!!!) tygodniach dałyśmy sobie spokój), bo wolę poczytać w tym czasie książkę (sobie!). Staram się wychować moje dziecko w przekonaniu o własnej wartości (oczywiście pojawiają się w tej małej główce wątpliwości, np. pokazując swój kościsty brzuch (!!!), pyta ze łzami w oczach, dlaczego nie pozwalam jej się odchudzać albo, że nie jest taka  ładna, jak pani Ewa z przedszkola). Moja córka uwielbia spędzać ze mną czas i wygląda na bardzo radosne (jednak nie zawsze), aktywne i ciekawe świata dziecko. I nie mam wyrzutów sumienia.