A jak ambicja

Ambicja. To brzmi dumnie.  Ambicja – to honor, duma, aspiracja, dążenie, pragnienie, zapędy, godność. Ambicja – wyraz pełen patosu. <wspominałam już o tym na blogu (CZYTAJ)>

Ambitny może być przecież każdy. To podobno dobra cecha. Prowadzi do marzeń albo przynajmniej próbuje. Ale bywa, że ambicja jest zła, chora, zgubna, prowadzi do destrukcji.

Ambicja rodziców kontra ambicja dzieci. Temat rzeka, zgłasza w dzisiejszych czasach, kiedy ilość zajęć pozalekcyjnych i dodatkowych określa stosunek miłości rodzica do dziecka. Im mniej zajęć, tym gorszym jesteś rodzicem. I tak zaczyna się ten wyścig szczurów, który sami narzucamy naszym dzieciom. Boimy się go, obawiamy jego wpływu na psychikę małego człowieka, ale jesteśmy świadomi tego, że jest nieunikniony. A dzięki nam, nasze dziecko będzie miało zapewnione odpowiednie miejsce w szeregu. Tu chodzi przecież o lepszy start.

Tak więc ambicja kształtowana jest u dzieci od małego, towarzyszy rozwojowi woli, przejawia się jako silna tendencja do samodzielności, odrębności. Już roczne dziecko ma poczucie wolności i swobody. Ile razy słyszeliście od malucha: „Ja śam(a)”? Piękne, serce roście, jesteśmy dumni, że mamy takie mądre dziecko. Wówczas do akcji wkraczamy my, czyli rodzice, bo w głowie automatycznie zapala się czerwona lampka. Jak poradzić sobie z dzieckiem, jak je wychować by było ambitne i pracowite, a nie zawzięte i dążące do celu po trupach? By za nadto nie odstawało od reguły, ale by miało swoją autonomię? Było indywidualistą, ale żyjącym w zgodzie z grupą?

Moja własna córka, gdy przegrywa, a jej samochód pojawi się na mecie, jako drugi, ma w oczach mordercę. Jak, jak to możliwe, by ktoś ją prześcignął? – zdaje się wołać całą sobą. 

I tu zaczynają się schody! Co powiedzieć dziecku, jak to ubrać w słowa, by lubiło rywalizację, chętnie brało udział w zawodach czy konkursach, a porażka nie była gwoździem do przysłowiowej trumny? Nie ma problemu, gdy dziecko przegrało, bo wtedy my rodzice, możemy stanąć na wysokości zadania, wspiąć się na wyżyny kurtuazji i przerzucać się komunikatami w stylu: „Było super, widziałem(-am), jak się starałeś. Pamiętaj, następnym razem będzie lepiej!!! Najważniejsze, że próbowałeś, bo co nas nie zabije, to nas wzmocni.” Czyli: wcale nie jesteś takim lewusem i łamagą, na jakiego wyglądasz!  

Ale co zrobić, jak taki wynik jest szczytem możliwości dziecka? Co wówczas powiedzieć załamanemu dzieciakowi: „daj sobie spokój, to nie twój sport”, „nie martw się, mama też była kiepska z matmy”, „spoko, nobody’s prefekt”? 

Poradniki radzą: mówić o porażce w kontekście mocnych stron. Uwielbiam taki pseudonaukowy bełkot. Oczywiście nie zapominając przy tym o mówieniu w 1 osobie liczby pojedynczej: „widziałam, że się starałaś”, „wiem, co czujesz”, żeby dziecko czuło bliski związek i odczuwało naszą empatię: „tak mi przykro, kochanie”. I nie zapominajmy, lody czy ciastko na poprawę humoru, to tylko błędne koło, które prowadzi do tego, że nasza pociecha najpierw smutki będzie zajadała słodyczami, a później topiła w alkoholu.