Nostalgia, dorosłość, weekend majowy...

Przy okazji tego pięknego, majowego weekendu, naszła mnie refleksja o nieubłagalnie uciekającym czasie. Młodsza nie będę – żadna nowość. Jednak świadomość tego trochę boli, delikatnie uwiera. Dlaczego o tym wszystkim piszę, bo przy okazji dłuuuugiego weekendu odwiedzili nas znajomi, moi znajomi, jeszcze z czasów toruńskich. 

Cholernie się ucieszyłam, bo tak naprawdę widujemy się rzadko, raz, dwa razy w roku. Spotkanie bardzo udane, oczywiście śmiechu co nie miara. Tylko, że tematem przewodnim, były oczywiście dzieci. Pojawiały się tematy niezwiązane, ale zarzucane były stosunkowo szybko i następował powrót do „tematu matki”. 

Ludzie, z którymi spędziłam najpiękniejsze lata mojej młodości, tysiące godzin, setki tematów, które nigdy się nie kończyły, zabawy do białego rana, ekstremalne przeżycia, przeżycia przede wszystkim niezapomniane, choć były ku temu powody. 

I nagle „kapciejemy”, jesteśmy superprzykładnymi rodzicami, pijemy ze szklanek, staramy się nie używać wulgaryzmów, bo w pobliżu są dzieci, siedzimy przy suto zastawionym stole Czy tylko ja tak mocno odczuwam upływ czasu, to, że się starzeję i staję się, taka przykładna i wzorowa? 

Dlaczego teraz piwo muli o 01:30, dlaczego kebab zjedzony po 23 i popity piwem powoduje niestrawność i wyrzuty sumienia? Stajemy się dorośli, odpowiedzialni, poważni, zaczynamy myśleć, jak nasi rodzice. Niby wiem, ale ciężko to zaakceptować. W głowie mam te dawne czasy, gdy żyliśmy chwilą na koszt rodziców, a najlepszą rozrywką była żubrówka z sokiem jabłkowym, clubbing i zajęcia od czasu do czasu. 

Na samo wspomnienie, cieszę się. Ale dzięki temu kim byłam, jestem dziś sobą. Jestem szczęśliwa, spełniona, mam fantastyczne wspomnienia i fantastyczną rodzinę. Tylko czasem nachodzi mnie taka nostalgia. Starość to nic fajnego, ale daję sobie jeszcze parę lat J