Mój tata – mój bohater

Po lekko nieudanej wizycie M. w przedszkolu naszła mnie pewna refleksja dotycząca relacji ojca z córką. Obserwując zachowanie M. i Igi, widzę jaka ta więź jest silna i nierozerwalna. 

Bo przecież wpływ ojca na życie córki jest ogromny (ograniczam się tylko do relacji ojciec-córka, innej nie znam), bo to on „daje życie”, ale później musi włożyć wiele wysiłku, by nie ograniczyć się jedynie do „dawania na życie”.  Jego rola w wychowaniu córki na dojrzałą, świadomą swoich walorów i zalet kobietę jest ogromna i niezastąpiona. Gdzieś, kiedyś obiło mi się o uszy, że łatwiej jest wychować córkę niż syna, bo dziewczynki są bardziej posłuszne, pracowite, zdyscyplinowane. Być może. Niezaprzeczalnym faktem jest jednak, że córki są bardzo wrażliwe na zranienia emocjonalne i moralne, na kryzysy rodziców, negatywny wpływ otoczenia, mocniej przeżywają własne słabości i rozczarowania w relacjach. Dziewczynki potrzebują intensywnego wsparcia rodziców, nieustannych znaków miłości i trosk.

Drugą sprawą jest fakt, że relacja matki z córką powstaje automatycznie, a by zbudować relację z ojcem potrzeba czasu. Ja mam wrażenie, że u nas było odwrotnie, to dla M. przyszło wszystko naturalnie i swobodnie, a ja musiałam tworzyć, budować wszystko od podstaw i dziś, z perspektywy czasu, mogę powiedzieć, że patrzyłam na M. i Igę z lekką zazdrością, że ja tak nie potrafiłam, że musiałam włożyć sporo wysiłku, nim doszłam tu, gdzie dziś jestem. Do dziś zresztą widzę, jak zamykają się w pokoju i rozmawiają i wiem, że Iga powie więcej M. niż mnie, że mu opowie, ze szczegółami, jak spędziła dzień, co się wydarzyło, kto ją zranił lub rozśmieszył. Gdy patrzę, jak szykują się na rowery, to jestem cholernie dumna, że mają taki dobry kontakt, bo mają wspólną bazę i akcję (cokolwiek to oznacza).

- Mamo, ubierz mnie w sukienkę księżniczki, proszę!!! – woła podekscytowana córka.

- Tato, przygotuj się zaraz schodzę, na pewno mnie nie poznasz!!! – krzyczy z kolei do M.

I scena jak z amerykańskiej komedii romantycznej, gdy córka powoli schodzi po schodach, a na dole czeka tata, cały rozpromieniony, mówi:

- Ullalala, a kto tu do mnie idzie, czyżby jakaś księżniczka?

- Tato, to ja Iga, nie poznajesz mnie?

Te proste słowa i gesty M. wpływają na kształtujące się jej poczucie akceptacji siebie jako kobiety. Córka przytulana do ojca, znajdująca w nim oparcie, tworzy w swej psychice obraz siebie jako osoby wartościowej, potrzebnej, silnej wewnętrznie, zdolnej do radzenia sobie z problemami. 

I w tej relacji muszę gdzieś znaleźć miejsce dla siebie, nie wchodzę miedzy nich, ale lubię ich obserwować, patrzeć, jak się bawią, wygłupiają, kłócą, obrażają. I czuję się szczęśliwa!!!